Sebastian Petrycy – poeta zapomniany

Szkic przywołuje sylwetkę i dorobek literacki Sebastiana Petrycego, polskiego pisarza renesansowego. Autorka przypomina jego tom Horatius Flaccus w trudach więzienia moskiewskiego na utulenie żalów w kontekście działalności filozoficznej i pedagogicznej Petrycego, poddając analizie jedną z ód zatytułowaną Studnia kolegiacka. Interpretacja ody III 13 wykazuje źródła inspiracji odrodzeniowego poety. Petrycy, tłumacząc ody Horacego na początku XVII wieku, przenosił na polski grunt elementy arystotelizmu, horacjanizmu, stoicyzmu i aretologii. Autor realizował także w ściśle humanistycznej stylistyce reguły retoryki i parenetyki. Istotnym zagadnieniem poruszanym w szkicu są również  rozważania dotyczące kwalifikacji ód Petrycjańskich z punktu widzenia teorii literatury. Tekst próbuje przypomnieć poezję Sebastiana Petrycego w kontekście innym i szerszym niż tylko ten dotyczący badań nad polskim horacjanizmem, wersyfikacją humanistyczną czy stosunkami polsko-rosyjskimi początku XVII wieku.