Zbuntowana hiperseksowność: demontaż męskiej popkultury według Peaches

Peaches (Merrill Beth Nisker) to jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci popkultury XXI wieku. Główny nurt twórczości tej kanadyjskiej artystki, działającej w ramach szeroko rozumianej kultury muzyki rockowej, to wyrażony poprzez seksualność bunt przeciwko zakorzenionej w patriarchacie hipokryzji współczesnych struktur władzy, które nadal dominują relacje międzyludzkie i popkulturę. W swoich działaniach artystycznych – głównie w tekstach piosenek – Peaches odgrywa szereg seksualnych transgresji, których zadaniem jest wyrażenie sprzeciwu wobec ograniczeń wolności, tożsamości i równości. Stara się demontować istniejący od lat i przestarzały system wartości, swoim podstawowym orężem czyniąc dosadne i szokujące traktowanie seksualności, którą nazywam hiperseksownością (wywodząc tę kategorię od zaproponowanej przez Amy Shields Dobson koncepcji heteroseksowności). Niniejszy artykuł jest próbą odczytania bezkompromisowej i buntowniczej postawy Peaches wobec zdominowanej przez męski punkt widzenia popkultury, przy pomocy wspomnianej wyżej kategorii hiperseksowności.

Rebellious Hypersexiness: Dismantling of Male Popculture according to Peaches

Abstract

Peaches is one of the most controversial popcultural icons of the twenty-first century. Born as Merrill Beth Nisker, Peaches is a Canadian artist who deals in her arts – mostly centered on electro rock music – with the issues of sexual freedom, and the hypocrisy of the contemporary power structures that still govern the relations between people, making the shade of patriarchy present. In her artistic activates – predominantly, but not exclusively, the lyrics to her songs – she performs a number of sexual transgressions that provoke questions about equality, identity, and liberty. She subverts the old, hypocritical system of values employing an explicitly shocking and direct attitude to sexualities that can be called hypersexiness. This article attempts to present Peaches’ uncompromising artistic attitude and is an attempt to read it through the aforementioned category of hypersexiness.  

Azzopardi, Chris. 2015. „Peaches talks childhood trans friend, sex in pop music, vaginas and how Nicki Minaj »slays all these guys«”. PrideSource. Dostęp: 10.04.2019. https://pridesource.com/article/73390-2/.

Dobson, Amy Shield. 2015. Postfeminist digital cultures. femininity, social media, and self-representation. New York: Palgrave Macmillan.

Carpenter, Lorraine. 2003. „Profane Peaches”. Exclaim.ca. Dostęp: 10.04.2019. http://exclaim.ca/music/article/profane_peaches/.

Greer, Germaine. 2001. Kobiecy eunuch. Tłum. Joanna Gołyś i Bożena Umińska. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis.

Jarniewicz, Jerzy. 2019. „Yoko Ono. Spacer po cienkiej tafli lodu”. [w:] J. Jarniewicz, Bunt wizjonerów, 148–163. Kraków: Wydawnictwo Znak.

Kearney, Mary Celeste. 2017. Gender and rock. Oxford: Oxford University Press.

Mullen, Kathleen. 2015. „Peaches”. TheCanadianEncyclopedia.ca. Dostęp: 10.04.2019. https://www.thecanadianencyclopedia.ca/en/article/peaches.

Rosenblum, Sarah Terez. 2013. „Peaches on doing herself and gender ambiguity”. AfterEllen.com. Dostęp: 10.04.2019. https://www.afterellen.com/general-news/106715-peaches-on-doing-herself-and-gender-ambiguity.

Rubin, Gayle S. 2007. „Thinking sex: notes for a radical theory of the politics of sexuality”. [w:] Culture, Society and Sexuality. A Reader, red. Richard Parker i Peter Aggleton, 143–178. London: Routledge. Dostęp: 10.04.2019. http://sites.middlebury.edu/sexandsociety/files/2015/01/Rubin-Thinking-Sex.pdf.

Dyskografia

Jett, Joan. 1981. Bad reputation. Boardwalk Records.

Peaches. 2000. The teaches of Peaches, Kitty-Yo.

2003. Fatherfucker, XL Recordings.

2006. Impeach my bush, XL Recordings.

2009. I feel cream, XL Recordings.

2015. Rub, I U She Music .

Simone, Nina. 1966. Wild is the wind. Philips Records.