O chorobie Baumola i jej następstwach dla sztuki i nauki

Fragment: Cofnijmy się o pół wieku. Pewien amerykański ekonomista William Baumol słucha melancholijnego kwartetu smyczkowego Ludwiga van Beethovena. Piękna muzyka sprzyjała refleksjom. I oto nagle przyszła mu do głowy myśl zgoła nie muzyczna, choć z muzyką związana. Zdał sobie mianowicie sprawę z faktu, że kiedy w 1800 r., powstał ten utwór Beetohovena, do jego wykonania potrzeba było czterech muzyków: dwóch skrzypków, altowiolisty i wiolonczelisty. Jego zagranie zajmowało wykonawcom tyle samo czasu dwieście lat temu, co i teraz. Zatem – pomyślał Baumol – z ekonomicznego punktu widzenia, w ciągu dwóch wieków wydajność muzyków grających ten utwór w żaden sposób nie wzrosła

Bendixen P., Wprowadzenie do ekonomiki kultury i sztuki, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2001.
Gierat-Bieroń B. (red.), Europejskie modele polityki kulturalnej, Małopolska Szkoła Administracji Publicznej Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Instytut Europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2006.
Gierat-Bieroń B. (red.), Europejskie modele polityki kulturalnej (2), Małopolska Szkoła Administracji Publicznej Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Instytut Europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2006.
Nierenberg B., Economic Premises of Culture Management, „Culture Management” 2009, no. 2.
Surowiecki J., What Ails Us, „The New Yorker”, 7.07.2003, http://www.newyorker.com/archive/2003/07/07/030707ta_talk_surowiecki (data dostępu: 14.11.2015).